پسر هفده ساله ام از سال اول دبيرستان ديگه به مدرسه نرفت وگفت :درس را دوست ندارم.

به او ميگوييم پس برو يه حرفه ياد بگير ،ولي او گوش نمي دهد ،لباس مد مي پوشد وسر ووضع ولباس پوشيدنش اصلا به خانواده ما نمي خورد .در يك مغازه شاگردي مي كند وچشمش به زندگي ومد ديگران است چگونه او را به راه بياوريم؟

مهم ترين بحث در دشواري هاي رفتاري ،ريشه يابي آنهاست .بايد ريشه اين اختلال رفتاري را پيدا كرد .بچه اي كه به سن هفده سالگي رسيده ،در اوج نقطه نوجواني است.برهه ي سيزده سالگي تا نوزده سالگي برهه نا آرامي و آشفتگي بچه است.اگر اين را در نظر بگيريم او را يك نوجوان دشوار نمي دانيم.او مي خواهد از دوران وابستگي وناشناخته بودن به دوران استقلال ،شناخت وشناساندن ومطرح كردن خود برسد.ما مي توانيم به او كمك كنيم تا خوب تصميم گيري كند ولي نبايد خواسته هايمان را به او تحميل كنيم يا انتظارات ويژه اي از او داشته باشيم.

نكته ديگر اين كه همسالان خيلي موثرند واو الگوي اشتباه گرفته بايد كمكش كنيم تا دوستانش را عوض كند،بخش عمده ي مدرسه نرفتن وژست آرايشي خاص گرفتن، برگرفته از همسالان اواست.

ممكن است علت مدرسه نرفتن اين باشد كه والدين يا يكي از اولياي مدرسه اورادچار عدم اعتماد به نفس  واحساس حقارت كرده ،پس بايد كمكش كنيم در درس خواندن تجربه موفقي داشته باشد.وامدادهاي شناختي به او بدهيم  .بايد به او بگوييم :تو مگر دوست نداري فردادر جامعه مفيد باشي؟يا نقشي داشته باشي؟آن نقش يك پيش نيازهايي دارد .

نكته ديگر- بايد دقت كنيم اين است كه شايد نوجوان دوست نداشته باشد دبيرستان برود ولي هنرستان را دوست داشته باشد.بايد با معلم ومديرصحبت كرد واگربين آنها تعامل باشد ووالدين ومعلمان واقعا برخوردشان ،برخورد تكريم آميز باشد به كلاس بر مي گردد.

مطالب مرتبط:

دوران نوجوانی

عدم کنترل بر رفتار و هیجانات ناشی از تغییرات جسمی و روانی دوران بلوغ

1392/9/16

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی