در روایات غیبت به دو صورت تعریف شده است:
1- غیبت عبارت است از بیان عیب کسی که اگر آن را بشنود، ناراحت می‌شود.
2- غیبت عبارت است از بیان عیب مخفی دیگران.
امام صادق(علیه السّلام) می‌فرماید: «غیبت آن است که چیزی را که خدا بر آن پرده پوشانده، منتشر کنی.» بنابراین، ذکر عیوب ظاهری غیبت محسوب نمی‌شود.

و امام کاظم(علیه السّلام) می‌فرماید: «هر کس پشت سر کسی چیزی بگوید که دیگران از آن خبر دارند، غیبت نکرده است، امّا اگر کسی چیزی بگوید که حقیقت دارد، ولی مردم از آن بی‌خبرند، غیبت کرده است و هر کس چیزی بگوید که حقیقت ندارد، بهتان زده است.»
غیبت گاه با ایما و اشاره، گاه با تعریض و کنایه و گاهی با نوشتار محقق می‌شود.
منبع: علم اخلاق، جلد2 ، انتشارات مرکز نشر هاجر.

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی