غیبت گناهی است که بدون شنونده تحقق نمی‌یابد. شنوندۀ غیبت در تحقق این گناه نقش چشمگیری دارد.
پیامبر گرامی اسلام(صل الله علیه و آله) می‌فرماید:
«المستمع أحد المغتابین؛
شنوندۀ غیبت، یکی از دو غیبت‌کننده است.» از این رو، شنوندۀ غیبت، همانند غیبت‌کننده گناهکار بوده و مرتکب گناهی بزرگ است.

نه تنها گوش کردن به غیبت حرام است بلکه بر شنونده واجب است که غیبت‌کننده را نهی کند و از غیبت‌شونده دفاع کند. پیامبر اکرم(صل الله علیه و آله) در سفارشی به امیرالمؤمنین(علیه السّلام) می‌فرماید: «ای علی! کسی که در حضورش غیبت برادر مسلمانش را می‌کنند و می‌تواند او را یاری کند و با این حال، یاری نمی‌کند، خدا در دنیا و آخرت دست از یاریش برمی‌دارد.»
و نیز می‌فرماید: «من ردّ عن أخیه غیبۀ سمعها فی مجلس ردّ الله عنه ألف باب من الشرّ فی الدّنیا و الآخرۀ فان لم یردّ عنه و أعجبه کان علیه کوزر من اغتاب؛
هر کس در مجلسی غیبت برادرش را بشنود و آن را انکار کند، خداوند در دنیا و آخرت هزار گونه شر را از او بازمی‌دارد؛ ولی اگر خوشش افتد و انکارش نکند، همانند غیبت‌کننده، گناهکار است.»
منظور از این که فرمود: غیبت را انکار کند، فقط نهی از غیبت نیست؛ بلکه منظور یاری کردن غایب است؛ یعنی باید عیبی را که به او نسبت داده شده به گونه‌ای مناسب توجیه و از وی دفاع کند.
منبع: علم اخلاق، جلد2 ، انتشارات مرکز نشر هاجر.

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی