این به دلیل گسترۀ کمی و کیفی واقعۀ عاشورا است. وضعیت خاص جهان اسلام و مسلمانان، حالات حاکمان مسلمان و ظلم‌های فراوان آنان، در بند کشیده شدن انسانیت و آزادی، تحقیر امت اسلامی، سلب امنیت، تشدید ظلم علیه شیعیان، فراموشی آموزه‌هایی چون امر به معروف و نهی از منکر، شیوع بدعت‌ها و ورود آنها به دین، اخلال در وحدت مسلمانان، فراموشی اخلاق اسلامی و انسانی و ...

حضرت رسول (ص)، امام علی (ع)، حضرت زهرا (س)، امام حسن مجتبی (ع) و معصومان پس از اباعبدالله (ع)؛ به دلیل همین ویژگی‌های خاص و منحصر به فرد قصۀ کربلا، این همه بر احیای یادکرد آن در قالب عزاداری تأکید فرموده‌اند.

از یک سو و موقعیت ویژه اباعبدالله (ع) از جهت مظلومیت و تنهایی، کیفیت برخورد مسلمانان به ظاهر دوست با حضرت، نوع جنگ و برخورد فیزیکی با آن حضرت و اصحاب و اهل و عیالش، آموزه‌ها و درس‌های تربیتی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و دینی به خصوص امام حسین (ع) از سوی دیگر؛

به هر روی نفس حوادث عاشورا و ابعاد گوناگون آن، آن را واقعه‌ای بی‌نظیر در تاریخ ساخته است؛ چنان که امام صادق (ع) فرمود: «لا یوم کیومک یا اباعبدالله» و روشن است که نکوداشت هر واقعه‌ای، به گستردگی آن بستگی دارد و چون حادثه عاشورا چنین است، عزاداری آن نیز کماً و کیفاً با عزاداری برای واقعه‌های دیگر قابل مقایسه نیست.

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی