عرفان‌های دینی را لزوماً نمی‌توان عرفان حقیقی دانست؛ زیرا ممکن است یک دین دستخوش تحریف یا جعل شده باشد، تصویری غیرواقعی از منبع و منشأ هستی، خدای متعال، ارائه دهد، در چنین دینی هرچند هدف نهاییِ شخصِ عارف وصول به خدا است، اما خدایی که در آن دین مطرح است، خدایی غیرحقیقی و غیرواقعی است؛ بنابراین، عرفانِ برآمده از چنین دینی، عرفانی غیرحقیقی نیز خواهد بود.

به عنوان مثال، عرفان یهودی یا عرفان قبالا، هرچند برآمده از آیین یهود است، اما به دلیل تحریفی بودن یهودیت، عرفان آن نیز نمی‌تواند عرفانی حقیقی باشد؛ بلکه عرفانی کاذب دانسته می‌شود. همچنین عرفان مسیحی را نمی‌توان عرفانی حقیقی دانست؛ زیرا هرچند عرفان مسحیی برآمده از دیانت مسیحی است، اما دیانت مسیحیِ موجود، دیانتی تحریفی و بلکه جعلی است.

بنابراین، عرفان حقیقی عرفانی است که از دینی حقیقی و واقعی برآمده باشد. عرفان حقیقی عرفانی است که تنها راه وصول به معشوق و منبع حقیقی هستی، خدای متعال را جلب رضایت او و عمل به دستورات او می‌داند. بنابراین برای طی طریق وصول به معشوق، گوش به زنگ سخنان او است؛ گوش به زنگ فهم خواسته معشوق است تا به همان صورتی که او می‌خواهد رفتار کند. و از راهی که او نمی‌پسندد، پرهیز نماید. خدای متعال نیز پیام و خواسته‌های خود را به صورت شفاف، دست‌نخورده و معصومانه، توسط آخرین فرستاده ي خود در اختیار بشر قرار داده است. و در این زمینه هیچ ابهام و نقطه ي کوری وجود ندارد. بنابراین، عرفان حقیقی عبارت است از عرفانی که هم غایت آن و هم روش وصول به آن غایت، برآمده از دین حقیقی و واقعی و معصوم باشد. هر نوع عرفانی که غیر از این باشد، در زمرۀ عرفان‌های کاذب و دروغین خواهد بود.

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی