همۀ بچه‌ها کم و بیش حالت لجبازی و خودسری دارند، مخصوصاً در دو سالگی. بچۀ لجوج اصرار دارد هر کار خواست انجام دهد و کسی مزاحمش نباشد، اگر مطابق میلش رفتار نکردند گریه و داد و قال راه می‌اندازد.پدران و مادران در برابر لجبازی‌های کودک، غالباً یکی از این دو روش زیر را انتخاب می‌کنند:

1- بعضی از آنها عقیده دارند که باید در مقابل لجبازی‌های او عکس‌العمل شدید نشان داد و تسلیم خواسته‌هایش نشد.

با زور و تهدید و حتی کتک جلوی بچه را می‌گیرند و خواسته خودشان را بر او تحمیل می‌نمایند، یعنی در واقع، در مقابل لجبازی‌های او، لجبازی می‌کنند. که:

این روش پسندیده‌ای نیست، زیرا گرچه جلوی لجبازی کودک را توانسته بگیرد و او را آرام و بی‌صدا بار بیاورند، اما از طرف دیگر، ضربۀ بسیار شدید بر اراده و شخصیت او وارد خواهند ساخت.

دو سالگی، سن ابراز شخصیت و اراده است و مایۀ اوّلیه تقویت اراده و اعتماد به نفس می‌باشد.

اگر پدر و مادر با او مخالفت کنند، شخصیت او را سرکوب نموده‌اند. ممکن است فرد آرامی باشد، اما بی‌شخصیت و بی‌اراده به بار می‌آید. و حالت یأس و بدبینی و ناامنی پیدا می‌کند.

2- بعضی از مربیان عقیده دارند که باید تا حد توان، دل کودک را به دست آورد و مطابق میلش رفتار نمود. می‌گویند: بچه است و باید به او آزادی داد. وقتی بزرگ شد لجبازی و بهانه‌گیری از سرش می‌افتد.

این روش هم بی‌عیب نیست:

اولاً: بعضی کارها ضررهای بزرگ جانی یا مالی دارد و جان کودک و دیگران را به خطر می‌اندازد و آزادی دادن به او خلاف عقل و وجدان است. ممکن است بخواهد از نردبان بزرگی بالا رود یا کبریت بزند و گاز را روشن کند.

ثانیاً: بچه‌ای که آزاد بوده و همیشه با لجبازی و داد و قال به هدف‌های خود رسیده، کم‌‌کم به این خلق و خو عادت می‌کند و فردی خودخواه و دیکتاتور از آب درمی‌آید. او در آینده هم از مردم انتظار دارد بدون چون و چرا خواسته‌هایش را انجام دهند. اگر با زور و قلدری به خواسته‌هایش رسید تا حدی خشنود است اما غالباً چنین توفیقی پیدا نمی‌کند زیرا دیگران حاضر نیستند زورگویی‌های او را تحمل کنند بدین جهت از اجتماع سرخوردگی پیدا می‌کند و گوشه‌نشین می‌گردد.

3- بهترین روش، رعایت اعتدال است. در این شیوه، پدر و مادر خودسری کودک را عیب نمی‌شمارند، بلکه استقامت و پافشاری او را وسیله‌ای برای ابراز وجود و تقویت ارادۀ او می‌دانند. نه تنها آن را سرکوب نمی‌سازند بلکه از آن بهره‌برداری می‌کنند. در موارد خواسته‌های بی‌ضرر، به او آزادی می‌دهند و اراده‌اش را تقویت می‌نمایند و در کارهای خطرناک و زیان‌بار، در مقابل او استقامت کرده و کوچکترین ارفاقی نمی‌کنند. با خونسردی کامل و به طور قاطع به کودک می‌گویند: نباید این کار را انجام دهی. تا حد توان علت منع را تشریح نمایید و او را قانع سازید و از همه مهم‌تر، توجه او را به کار جالب دیگری جلب نمایید.

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی