قنداق کردن نوزاد، به شکلی که در جامعه ما رواج دارد، هم از نظر تربیتی و روانی مضر است هم از نظر جسمی، و لطمه‌های سنگینی بر جسم و جان کودک وارد می‌کند.

 آیت‌الله ابراهیم امینی:

نخستین سال زندگی، سال تمرینات عضلانی است. کودک دوست دارد آزادانه حرکت کند و دست و پا بزند. قنداق کردن و کهنه‌پیچ کردن، حرکت را از او می‌گیرد و اعصابش را متأثر می‌سازد. کودک چاره‌ای ندارد، جز این که گریه کند و داد و فریاد راه بیندازد. همین ناراحتی‌های عصبی، ممکن است مقدمۀ تندخویی و عصبانیت‌های شدید واقع شود.

 2- ژان ژاک روسو:

به محض این که نوزاد از شکم مادر خارج می‌شود و می‌خواهد از آزادی حرکت اعضای بدنش استفاده کند بندهای جدیدی بر دست و پایش می‌بندند. دست و پایش را دراز می‌کنند و او را می‌خوابانند. دور بدنش به قدری پارچه می‌بندند که نمی‌تواند تغییر وضعیت بدهد. سرش را به وسیله کلاه مخصوص می‌پوشانند، گویی می‌ترسند که او حالت یک فرد زنده را پیدا کند! بدین ترتیب جهش اعضای داخلی بدن که تمایل به رشد دارند، مانع شکست‌ناپذیری بر سر راه خود می‌یابد. عدم تحرک و فشاری که به بدن کودک وارد می‌آید، بر گردش خون و دستگاه تنفسی او اثر گذاشته و مانع آن می‌گردد که کودک نیرو بگیرد و رشد یابد.

ادّعا می‌کنند که اگر کودک آزاد باشد، ممکن است در وضع بدی قرار بگیرد و حرکاتی کند که به تناسب اعضای بدنش لطمه وارد آورد [و اگر او را قنداق نکنیم، پاهایش کج می‌شود!] این هم یکی از استدلالات بی‌پایۀ حکمت غلطمان است، که هیچ تجربه‌ای آن را تأیید نکرده است. کودکان متعددی که در نزد ملت‌های عاقل‌تر از ما در آزادی کامل رشد می‌یابند همگی بلندقد، قوی و متناسب می‌باشند.

 سخنی از امام خمینی 

خانم فاطمۀ طباطبایی، عروس حضرت امام خمینی(ره)، می‌گوید: «... (حضرت امام) دربارۀ لباس پوشاندن، به من می‌گفتند: «شما زیاد بچه را می‌پوشانید. بچه را با طبیعت وِفق بده.» همیشه به من ایراد می‌گرفتند و می‌گفتند: «تو با این کار بچه را مریض می‌کنی. بگذار بچه آزاد باشد. بچه را با طبیعت وفق بده. بچه‌هایی که در خاک بزرگ می‌شوند، خیلی سالم‌ترند تا آن بچه‌هایی که لای زرورق بزرگ می‌شوند. بگذار بچه حالت طبیعی خود را حفظ کند.»

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی