آیا احتمال ضرر، مجوز ترک روزه می‌شود، یا اطمینان به ضرر لازم است؟ میزان در مقدار ضرر چیست؟

همه مراجع (به جز تبریزی، سیستانی و وحیدخراسانی): آنچه که باعث افطار روزه می‌شود، خوف ضرری است که منشأ عقلایی داشته باشد و میزان در مقدار آن، عرف عقلا است؛ به گونه‌ای که اثر مترتب بر روزه را ضرر بدانند.

آیات عظام تبریزی، سیستانی و وحیدخراسانی: آنچه که باعث افطار روزه می‌شود، خوف ضرری است که منشأ عقلایی داشته باشد و مقدار ضرر، باید قابل توجه باشد.

  ملاک در ضرر، تشخیص پزشک است یا تشخیص خود شخص؟

همه مراجع: تشخیص خود بیمار ملاک است. همین اندازه که ترس نسبت به ضرر عقلایی باشد، کافی است. خوف ضرر گاهی از قول متخصص و زمانی از تجربه مریض‌های مشابه و گاهی از تجربه خود انسان، به دست می‌آید.

   اگر انسان شک داشته باشد که روزه برایش ضرر دارد یا نه؛ ولی پزشک او را از گرفتن روزه منع می‌کند، تکلیف چیست؟

آیات عظام امام(ره)، خامنه‌ای، صافی گلپایگانی، فاضل لنکرانی و نوری همدانی: اگر از گفتۀ پزشک برای او ترس پیدا شود و احتمال عقلایی بدهد که روزه برایش ضرر دارد، نباید روزه بگیرد.

آیات عظام تبریزی و وحیدخراسانی: در فرض یاد شده اگر پزشک، متخصص و مورد اعتماد باشد، باید به گفته‌اش عمل کند.

آیات عظام بهجت و سیستانی: اگر از گفته پزشک برای او ترس پیدا شود و احتمال عقلایی بدهد که روزه برایش ضرر دارد، می‌تواند روزه نگیرد.

آیت‌الله مکارم شیرازی: اگر از گفتۀ پزشک برای او ترس پیدا شود و احتمال عقلایی بدهد که روزه برایش ضرر دارد، نباید روزه بگیرد، و اگر با تجربه خودش دریافته که ضرر ندارد، باید روزه بگیرد. در صورت شک، می‌تواند یکی دو روز را تجربه کند و بعد طبق دستور بالا عمل نماید.

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی