تفکری که دارایی و ثروت را منشأ خوش بختی می داند، از یک سو، به طمع دچار می شود تا مال بیشتری گرد آورد و از سوی دیگر، به بخل روی می آورد تا مال را مدت بیشتری نزد خود نگه دارد و از تلف شدن آن جلوگیری کند و بدین وسیله، از زندگی، لذت بیشتری ببرد؛ اما آنچه اتفاق می افتد چیز دیگری است. شخص بخیل در حقیقت رنج و غم و فشار روانی را نزد خود پایدار می گرداند.

امام صادق(علیه السلام) وعده فقر و فراخواندن به معصیت را کار شیطان و فراخواندن به انفاق و نهی از معصیت را کار فرشتگان می داند. بدیهی است که وسوسه های شیطان، واهی و خلاف واقع است. خزانه های هستی در دست شیطان نیست که تهدید او واقعی باشد و بتواند به آن عمل کند. خزانه های هستی در اختیار خداوند است و او وعده داده که انفاق را پاداشی فراوان دهد. کسی که به این حقیقت، آگاه باشد، اهل بخل ورزیدن نخواهد بود. کلید مسائل، در همین آگاهی هاست. برای اصلاح امور، تغییر چندانی لازم نیست؛ کافی است شناخت ما اصلاح شود.

آگاهی از برکت دهی خداوند و ازدیاد نعمت در برابر انفاق، ترس از فقر را می زداید و انسان را اهل جود و سخاوت می سازد. عوض دادن انفاق، وعده خداوند است. همچنین اگر انسان به این واقعیت، آگاهی یابد که آنچه را از سر بخل ذخیره می کند، مال او نیست و او مالکیتی بر آن ندارد و فقط خزانه دار آن است، دیگر رنج و عذاب آن را تحمل نمی کند و آنچه را جمع کرده، به مصرف خود و امور خیر می رساند و بدین سان، هم زندگی بهتری دارد هم تنیدگی حاصل از بخل را برطرف می کند و هم با کمک به دیگران، به نشاط و شادمانی بیشتری دست می یابد.

و سرانجام این که اگر انسان، قوانین رزق را به خوبی بشناسد، خواهد فهمید که نه انفاق، مال را کم می کند و نه بخل، آن را افزایش می دهد؛ بلکه بسط و قبض روزی(گرفتن و دادن روزی)، به دست خداوند متعال است و هیچ عامل دیگری در آن دخیل نیست. رسیدن به این شناخت نیز موجب برطرف شدن بخل می شود.

منبع:پسندیده، عباس؛ رضایت از زندگی، مؤسسه علمی فرهنگی دارالحدیث 

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی