سفر، وسیله است نه هدف و زمان آن، کوتاه است نه دائمی. از این رو با این که سفر، ناملایماتی دارد، اما برای رسیدن به مقصد و به جهت موّقتی  بودن آن  تحمل می شود. اگر انسان، دنیا را یک «سفر» و خود را «مسافر» آن بداند سختی های آن او را بی تاب ورنجور نمی سازد.

دراین باره، کلام زیبایی از پیامبر خدا(صل الله علیه و آله) روایت شده که باهم مرور می کنیم: از پیامبر خدا(صل الله علیه و آله) پرسیدند:انسان در دنیا چگونه است ؟

فرمود:همانند جویندۀ قافله ای که دامن، بالا زده است.

پرسیدند: چقدر دراین دنیا اقامت دارد؟ 

فرمود:به اندازه کسی که از قافله، جا مانده است.

پرسیدند: پس فاصلهٔ دنیا و آخرت چه قدر است؟

فرمود: یک چشم برهم زدن .خداوند عزوجل می فرماید:(آن روز پندار که گویا به جز ساعاتی از روز، درنگ نداشته اند).

در سفارش امام علی (علیه السلام) به فرزندانش امام حسن(علیه السلام) آمده است: ای فرزندم! همانا من تو را از دنیا و حالات آن و زوالش و دگرگونی اش آگاه ساختم، و از آخرت و آنچه برای اهلش در آن مهیا شده، با خبر نمودم و درباره این دو، برایت مثال هایی زدم تا از آنها عبرت بگیری و در راه صحیح، گام نهی. مثل کسانی که دنیا را خوب آزموده اند، همانند مسافرانی است که در منزلی بی آب و آبادی و پر مشقت که قابل ماندن نیست، قرار گرفته اند و قصد دارند به منزلی پر نعمت و به ناحیه ای که در آن آسایش و راحتی است، کوچ نمایند. پس مشقت های راه و دوری دوستان و سختی سفر و ناگواری غذاها را تحمل کردند تا به خانهٌ وسیع خویش و سرمنزل قرار و آسایش خویش درآیند و از هیچ یک از این مشکلات، احساس درد نمی کنند و هزینه های مصرف شده را خسارت نمی شمرند و هیچ چیز برایشان محبوب تر از آن چیزی نیست که آنان را به منزلشان نزدیک تر سازد و به محلشان برساند. در این کلام، به خوبی روشن است که شناخت واقعیت دنیا چه نقش مهمی در افزایش توان تحمل و مقاومت در برابر سختی ها و مشکلات دارد؛ به اندازه ای که گویا آنکه دنیا را بشناسد، هیچ درد و رنجی نمی بیند و هر چیزی که او را به مقصدش برساند، برایش دوست داشتنی و شیرین است،هر چند سخت و تلخ باشد.

 منبع: پسندیده،عباس؛رضایت اززندگی،مؤسسه علمی فرهنگی دارالحدیث

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی