نسبت میان ما و دنیا چیست؟ اگر انسان را موجودی بدانیم که دنیا، انتهای زندگی او باشد و بشر، ظرف دیگری برای زندگی نداشته باشد و اگر دنیا را جایگاهی بدانیم که برای خود اصالت دارد و کمالش در فراهم بودن نعمتهایش باشد، در آن صورت، کاستی ها و فقدان هایش بسیار دردناک وغیر قابل تحمل می شود. زندگی هنگامی بی معنا و غیر قابل تحمّل می گردد که برای انسان، چیزی جز زندگی این دنیا  وجود نداشته

باشد و دنیا همۀ ظرف زندگی او باشد؛ اما آیا این تصوّر، با واقعیت، هماهنگ است؟ واقعیت، این است که نه دنیا همۀ هستی است ونه حیات انسان، محدود به این دنیاست. دنیا نه تنها قطعه ای از حیات وبلکه مقدمه و زمینه ساز حیات اصیل و پایدار بشر است. اگر زندگی انسان محدود به این دنیا نیست و دنیا توقفگاهی برای حیات جاوید است پس کاستی های آن آزار دهنده و غیر قابل تحمّل نخواهد بود. اگر سالن های انتظار بیمارستان ها، مطب پزشکان، ایستگاههای اتوبوس و... از وضع مناسبی برخوردار نباشد، هر چند برای ما ناراحت کننده است، اما قابل تحمّل اند؛ چون این اماکن، محل دائمی زندگی انسانها نیستند. نامرتبی و کثیفی خانۀ شخصی و محل دائمی زندگی و کار، قابل تحمّل نیست؛ اما کاستی های محل های موقت را می توان تحمّل نمود. دنیا نیز همین گونه است. کسانی نمی توانند کاستی ها و سختی های دنیا را تحمّل کنند که دنیا را همه چیز می دانند و حیات، برای

آنها معنایی جز زندگی دنیا ندارد. اما این، مطابق واقع نیست. دنیا محل زندگی دائمی نیست. امام علی (علیه السلام)  دراین باره می فرماید: همانا دنیا منزلی است  که هر لحظه باید آماده کوچ کردن از آن باشی و جایگاه اقامت نیست. خوبی ان اندک و بدی اش اماده است و حکومتش رو به نیستی می رود و آبادی اش ویران می شود.

دنیا را باید گذرگاه آخرت دانست، نه خانه زندگی و قرار گاه حیات. اگربه این واقعیت، واقف شویم و آن را باور کنیم، کاستی ها و سختی های آن را تحمل خواهیم کرد. کاستی های سرای جاوید و اصیل است.  پس برای این که راحت زندگی کنیم، بهتر است خود را در دنیا این گونه فرض کنیم.

 منبع: پسندیده،عباس؛رضایت اززندگی،مؤسسه علمی فرهنگی دارالحدیث

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی