با توجه به رواياتى كه ولادت حضرت مهدى(عليه السلام) را مانند ولادت موسى(عليه السلام) در خفا دانسته، مى توان گفت كه آغاز غيبت صغرى همزمان با ولادت آن حضرت در نيمه شعبان سال 255 هـ .ق بوده است. اين غيبت كوتاه مدّت، در نيمه شعبان سال 329 هـ .ق با وفات على بن محمّد سمرى(رحمه الله) ـ نايب چهارم حضرت ـ پايان پذيرفت. البته بعضى از علما و دانشمندان شيعه آغاز غيبت صغرى را همزمان با شهادت امام حسن عسكرى(عليه السلام) به سال 260 هـ .ق دانسته اند.بنابر اين، غيبت اوّل را اگر همزمان با تولّد حضرت دانستيم، مدّت آن 74 سال و اگر آغاز آن را از زمان شهادت امام حسن عسكرى(عليه السلام)بدانيم، مدّت آن 69 سال خواهد بود. اين مقدار نسبت به غيبت دوم حضرت كه هنوز ادامه دارد، بسيار كوتاه است

در غيبت صغرى فقط شيعيان خاص مانند نُوّاب خاصّ و بعضى از وكلاى آن حضرت، مكان و محل ايشان را مى دانستند و با وى در ارتباط بودند.همچنين افرادى در زمان حيات و زندگانى امام حسن عسكرى(عليه السلام)كه آغاز غيبت صغرى بود، به محضر حضرت مى رسيدند، مانند نُوّاب خاص، و احياناً افراد ديگرى بعد از امام حسن عسكرى(عليه السلام) نيز با حضرت در ارتباط بودند البتّه تشرّف به حضور امام زمان(عليه السلام) در زمان حيات و زندگى امام حسن عسكرى(عليه السلام) بيشتر بود. زيرا آن حضرت عنايت داشتند كه با تدبيرهاى ويژه اى ـ كه مزاحتمى از طرف حكومت براى ايشان فراهم نشود ـ فرزند عزيزشان را به خواصّ اصحاب و شيعيان خود نشان دهند و بر امامت وى بعد از خود تأكيد نمايند، تا در آينده شيعيان نسبت به شناخت امام در حيرت و سرگردانى نمانند.

امامت ،غیبت،ظهور-واحد تحقیقات مسجد جمکران

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی