همه کسانی که حداقل یک بار پیاده روی و زیارت امام حسین (ع) را تجربه کرده باشند تایید خواهند کرد که این سفر به دلایلی متعدد با تمام سفرهای قبلی متفاوت است .

پیاده روی مسیر نجف، موصل ، کاظمین و دیگر شهرهای عراق و .... تا کربلا و شکل گیری بزرگترین اجتماع شیعیان در روز اربعین اتفاقی ویژه و در معادلات جهانی منحصر به فرد است .

موکب ها و موضیف ها و خادمان امام حسین (ع) آنقدر گرم و زائرنواز هستند که خستگی و گرد راه را فراموش می کنی و فقط به مغناطیس حسین (ع) فکر می کنی که چطور توانسته است این جمعیت را با این تنوع قومی و قبیله ای و زبانی گرد خود جمع آورد .

در مسیر آنقدر بال و پرت می دهند که تازه متوجه میشوی زائر الحسین چه شان و منزلتی دارد . البته که خدا وعده کرده برای زائرالحسین به هر قدمی حسنه ای نوشته و گناهی ببخشد و یک درجه مرتبه‏اش را بالا ‏برد، و چون به زیارت رود ، دو فرشته را موکل او فرموده که آنچه خیر از دهان او خارج می‌شود را نوشته و آنچه شر و بد است را ننویسند و وقتى برگشت با او وداع کرده و به وى مى‏‌گویند: اى ولىّ خدا! گناهانت آمرزیده شد و تو از افراد حزب خدا و حزب رسول او و حزب اهل‌بیت رسولش هستی، به خدا قسم! هرگز تو آتش را به چشم نخواهی دید و آتش نیز هرگز تو را نخواهد دید و تو را طعمه خود نخواهد کرد ...

زیارت امام حسین (ع) آدابی دارد و یقینا اغلب زائران قبل از سفر و در طول سفر خود را به واسطه همین آداب آماده می کنند . البته نکات قابل طرحی برای برگزاری بهتر بزرگترین اجتماع شیعیان وجود دارد که در ادامه می آید :

تمام این مسیر زیبایی و لطافت است به جز حاشیه ها و گوشه هایی که از زباله مملو است ؛ آنقدری که باور نمی کنی این آلودگی و فضای انباشته زباله ها توسط زائران حسین (ع) صورت می گیرد و این ها همان زائران دلباخته امام حسین (ع) هستند که محیط و مسیر پیاده روی را به لحاظ بهداشتی و نظم و نظافت را آلوده می کنند . به هیچ وجه نمی توان پذیرفت که زیارت امام حسین (ع)و این سطح نظافت یک جا جمع شوند .

عراق یک کشور جنگ زده است و زیرساخت های عمرانی و اقتصادی مستحکم و بزرگی ندارد چندان نمی توان انتظار داشت چنین تمهیداتی از سوی دولت عراق در نظر گرفته شود . انتظار زیادی نیست که زائران نظم و نظافت خود و محیط را رعایت کرده و شان بزرگترین اجتماع شیعیان را حفظ نمایند ؛ به نظر می رسد نذر طلب زباله و نایلون زباله کمتر از نذر غذا و ... نیست ؛

هرجایی رسوم و آداب خودش را دارد . در این اجتماع کم نظیر آنچه که در نگاه اول به چشم می آید نزدیکی قوم ها و ملت های مختلف است . عجیب است ... از ایران، لبنان، پاکستان، هند، قطر، امارات، کویت و بحرین گرفته تا کشورهای آفریقایی و آمریکا و انگلیس و تایلند …. ؛ و شگفت انگیز است که همه و همه فقط به یک چشم دیده می شوند . زائرالحسین !این فرصت و نزدیکی قلوب شاید دیگر در هیچ مسیر دیگری به این سادگی رخ ندهد و اینجا دقیقا می توانی حس می کنی صاحب تمام دل ها خداست . این فضا و این جمع ظرفیت بزرگترین و مهمترین اتفاق جمع شیعیان را دارد . وحدت ! یک فضای تبلیغی مناسب و جمعی آماده برای شنیدن ناب ترین حقایق هستی !

شنایی با فرهنگ و آداب و رسوم عرب های عراق کمک می کند که نزدیکی و آشنایی عمیق تری بین شیعیان زائر شکل بگیرد و این موضوع برای تبادلات فرهنگی بین دو کشور امتیاز ویژه ای محسوب می شود . بنابراین اگر روزی آب گوشت را بدون قاشق در یک موضیف تعارف کردند که بخورید آن را پذیرفته و به شکل خودشان تناول بفرمایید ! عرب ها اگر حس کنند که از غذای آنها خوشتان نمی آید ناراحت می شوند .

خادم الحسین (ع) بودن را به معنای واقعی کلمه در مسیر می توان حس کرد ؛ همه چیز و همه چیز در این شهر ِ پیاده روی یافت می شود . از خوراک و مکان و نوشیدنی گرفته تا محبتی که نمونه اش را جایی نخواهی دید . بی هیچ چشمداشتی ؛ اینجا اوج آسمانی بودن آدم هاست فارغ از دنیایی که همه چیزش حساب و کتاب بر می دارد . باشد که همه ما روزی خادم الحسین (ع) باشیم ...

در مسیر خیلی ها دوربین به دست ، از آدم ها ، از مسیر ، از میله های شمارش ، از کوله های پشتی ، از کودک های چند ماهه که روی ظروف پلاستیکی روی زمین کشیده می شدند ، از کفش های پاره شده ، از پابرهنه ها ، از زن هایی که سر و رویشان خاکی بود ، از آنها که هروله کنان سمت حرم می دویدند ، از پیرمردها و پیرزن های خسته دل ، از آنها که ماحصل و ماه عسل عمرشان این پیاده روی بود ، از سیاه پوست ها و سفید پوست ها ، از روضه خوان ها ، از اشک ها و ناله ها ، از بغض ها ، از چشم های خیره شده به آخرین میله ، از خاک ، از خاک ، از خاک .... تصویر می گرفتند که به دیگران بهشت شان را نشان دهند ؛ ولی مگر می شود این همه زیبایی را با دوربین روی دست ضبط کرد ؟

سمیه بکشلو

التماس دعا

1392/9/23

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی