به دخت

 




توجه به زیردستان

از نظر اسلام، برای در امان ماندن از آفت چشم و هم‌چشمی، زن و شوهر باید به زندگی افراد پایین‌تر از خود چشم دوزند و به دیدار آن‌ها بروند. این رفتار علاوه بر پیشگیری از چشم و هم‌چشمی، روحیۀ والای شکر و رضایت از زندگی را در میان آنان ایجاد و تقویت می‌کند:
ار خسی افتدت به دیده منال سوی آن کس نگر که نابیناست

و نیز امام صادق (علیه السّلام) آثار این شیوه را چنین تبیین فرموده‌اند:
«انظر الی من هو دونک فتکون لا نعم الله شاکراً و لمزیده مستوجباً و لجوده ساکناً؛ همواره به کسی نظر کن که بهره‌اش از نعمت‌های خداوند کمتر از تو است تا شکر نعمت‌های موجود را به جای آوری و برای افزایش نعمت خداوند شایسته باشی و قرارگاه بخشش الهی شوی.»
سعدی می‌گوید:
«هرگز از دور زمان ننالیدم و روی از گردش آسمان درهم نکشیدم، مگر وقتی که پایم برهنه بود و استطاعت پای‌پوشی نداشتم تا به جامع کوفه درآمدم دلتنگ، یکی را دیدم که پای نداشت! سپاس نعمت حق به جای آوردم و بر بی‌کفشی صبر کردم.»
ممکن است کسی بگوید: چنین دیدی انسان را از پیشرفت بازمی‌دارد و همواره وی را در یک حالت نگه می‌دارد؛ چرا که به بالاتر از خود نگاه نمی‌کند تا بخواهد رشد کند. در پاسخ باید گفت: پیشرفت- به ویژه برای آسایش جامعه اسلامی- وظیفه هر مسلمان است. ضرورت ندارد چشم و هم‌چشمی داشته باشیم تا پیشرفت کنیم. این گونه نیست که حرکت به سمت کمال، تنها انگیزه‌اش چشم و هم‌چشمی باشد. انگیزه‌های دیگر، رضایتمندی پایدارتری را به همراه دارد.




ارسال نظر
:نام
: اي ميل
: سایت
: نظر شما
: کد امنیتی
 



نام شما : ایمیل دوست شما :