چهارمین راه حل برای مبارزه با بیکاری، کارآفرینی افراد به صورت خودجوش و بدون اتکا به دولت است. این درست نیست که دائماً منتظر دولت بود تا مشکل بیکاری را به تنهایی حل کند. مسئولان در این مورد، تلاش می کنند ولی با توجه به ازدیاد روزافزون نیروی کار، دولت به تنهایی، قدرت پاسخ گویی به سیل عظیم بیکاران را ندارد. جویندگان کار هم باید در این خصوص همکاری کنند و به جای انتظار از دولت، خودشان کارآفرینی نمایند.

کارجویان می توانند با ایجاد صنایع دستی کوچک، مانند قالی بافی، گلیم بافی، جاجیم بافی، گلدوزی، خیاطی، گل سازی، قلم زنی، تابلو سازی، کاشی سازی، ساخت انواع کیف های چرمی، قلاب دوزی و ده ها شغل ظریف و هنری دیگر، هم درآمدی پیدا کنند و هم از رنج بیکاری و تبعات آن، خلاصی یابند.

کشور چین از همین راه یعنی توسعه صنایع دستی توانسته مشکل بیکاری را حل کند و اکنون بازارهای جهان پر از صنایع دستی چین است. علاوه بر این، صنایع غذایی ما قابل توسعه است، مانند سوهان قم، گز و پولکی اصفهان، باقلوای یزد، نان برنجی کرمانشاه و کلوچه ی لاهیجان قابل توسعه به شهرهای دیگر هم هست.

این که این صنایع چه نیازهایی دارند و دولت چگونه می تواند از آن ها حمایت کند؛ در این جا به مهمترین آن ها اشاره می کنیم:

1-تسهیلات دولت و بانک ها به صورت وام های دراز مدت و کم بهره. البته وام های خوداشتغالی دولت می تواند در همین مسیر قرار بگیرد؛ در صورتی که در پرداخت، تسهیلات بیشتری انجام بگیرد.

2-همکاری شهرداری ها، سازمان زمین شهری، آب و برق و نهادهای دیگر برای احداث تاسیسات.

3-کمک دولت در تهیه ی مواد اولیه مورد نیاز و زمینه سازی برای صادرات صنایع به خارج.

4-ترویج فرهنگ کار و معرفی صنایع دستی به وسیله صدا و سیما و روزنامه ها.

5-آموزش های فنی و حرفه ای که خوش بختانه در کشور انجام می گیرد ولی به قدر کافی نیست و نیاز به توسعه دارد، اوقات فراغت تابستانی، بهترین زمان این کار است. دانشگاه ها نیز باید در این باره عنایت بیشتری داشته باشند.

تهیه و تنظیم: سمانه مروتی

1392/6/30

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی