جایگاه مشاوره و تصمیم‌گیری
خویشاوندان گاهی اوقات به خود حق می‌دهند که به قصد «آموزش زندگی» به همسران جوان در زندگی مشترک آنان دخالت کنند و گاهی به جای آنان تصمیم‌گیری کنند. چه بسا قصد و نیت آنان کاملاً انسانی و دلسوزانه باشد ولی زوج جوان معمولاً در مقابل این اقدام اطرافیان مقاومت می‌کنند و مایل هستند به طور مستقل تصمیم‌گیری کنند.
گاهی اوقات تضاد خواسته‌های بزرگترهای بستگان و زوج جوان ارکان زندگی را سست می‌کند و اختلافات را دامن می‌زند. اگر به برخی مشکلات عاطفی و روانی این پدیده توجه کنیم به پیامدهای منفی این نوع محاسبات بیشتر پی خواهیم برد.
چه باید کرد؟
پاسخ به این سؤال در تنظیم مناسبات با اطرافیان بسیار تعیین‌‌کننده است.
همسران باید این واقعیت را بپذیرند که به همه رموز زندگی و آسیب‌ها و تهدیدهای زندگی مشترک آگاهی کافی ندارند. ولی در کنارشان انسان‌هایی وجود دارند که با مشاهده و رویارویی با رویدادهای گوناگون زندگی تجاربی اندوخته‌اند که برخی از آنها را در هیچ کتابی نمی‌توان یافت. پدر، مادر و اطرافیان نزدیک تجربه‌های بسیار زیادی آماده کرده‌اند. اکنون با این سرمایه زندگی بزرگترها چگونه باید روبه‌رو شد؟ آیا برای رفع هر نوع نگرانی در خصوص دخالت اطرافیان در زندگی باید دست آنها را به طور کامل کوتاه کرده و اجازه هیچ نوع دخالت را به آنها نداد؟ در این حالت آنچه که نصیب انسان می‌شود محرومیت از برخی تجارب مفید در مسائل زندگی است. عاقلانه نیست که برخورد حذفی با این موضوع داشته باشیم، ما به جای آن که برخی کارها را از طریق آزمایش و خطا بیاموزیم و مجبور به پرداختن هزینه‌های سنگین آن باشیم، شایسته است از آنانی که قبل از ما این راه را پیموده‌اند بهره بگیریم. بهتر است پیشنهاد و نظرات آنها را گوش بدهیم و از قسمت‌های مفید آن برای به‌سازی زندگی خود استفاده کنیم و با حفظ استقلال عمل و رأی خود در مورد پیشنهادها و نظرات ارائه شده تصمیم‌گیری کنیم. و بدون ایجاد تضاد و تقابل و بدون رنجیده خاطر ساختن اطرافیان نقش یک «شنونده مستقل» را ایفا نموده تا هم از آثار منفی دخالت‌ها در امان بمانیم و هم از آثار مثبت دیدگاه‌ها محروم نشویم. البته این شیوه رفتار در ارتباط با اطرافیان زمانی مؤثر و مفید خواهد بود که همسران نظر و عمل هماهنگ داشته باشند و از احساسات بپرهیزند و از راهنمایی عقل پیروی کنند.
نکته مهم دیگری که باید در نظر داشت آن است که پذیرش یا عدم پذیرش نظرات اطرافیان و «نه گفتن» در مقابل آنان باید خالصانه و محترمانه باشد.
هرگاه در برابر یک پیشنهاد قرار گرفتیم به دور از هوای نفس آن را بررسی کنیم و اگر به سود زندگی ما بود بپذیریم و سپاسگزاری کنیم و اگر نبود آن را نپذیریم ولی نپذیرفتن ما به تیره شدن روابط نیز منجر نشود. هر قدر آگاهی و ایمان ما به دین اسلام بیشتر باشد مناسبات ما با اطرافیان به نحو مطلوب تنظیم می‌شود. یک انسان دیندار و یک خانواده معنوی قبل از اقدام، نیت‌های خود را به آموزه‌های دینی عرضه می‌کند. اگر موافق آن باشد، عمل می‌کند و اگر موافق نباشد، عمل نمی‌نماید. بنابراین؛ بین اعتقادات دینی زن و شوهر و وضع زندگی آنان ارتباط مستقیم وجود دارد.
اگر بهره‌گیری از تجربیات بزرگترهای خویشاوندان با باورها و ایمان دینی همراه باشد سیمای زندگی مشترک عوض می‌شود و بنای خانواده استحکام پیدا می‌کند. .
