عزاداري اهل بيت(ع) براي امام حسين(ع)
پرسش. آیا عزاداری برای امام حسین (ع)، در زمان امامان (ع) سابقه دارد؟
بلی، در اینجا تنها به ذکر نمونه‌های اندکی از آنچه که در تاریخ نقل شده، بسنده می‌کنیم:
1. عزاداری بنی‌هاشم در ماتم سیدالشهدا؛ از امام صادق (ع) روایت شده است: «پس از حادثۀ عاشورا هیچ بانویی از بانوان بنی‌هاشم، سرمه نکشید و خضاب ننمود و از خانه هیچ یک از بنی‌هاشم دودی که نشانۀ پختن غذا باشد، بلند نشد تا آن که ابن زیاد به هلاکت رسید. ما پس از فاجعۀ خونین عاشورا پیوسته اشک بر چشم داشته‌ایم.»
2. عزاداری امام سجاد (ع)؛ حزن امام سجاد (ع) بر آن حضرت به صورتی بود که دوران زندگی او، همراه با اشک بود. عمدۀ اشک آن حضرت بر مصایب سیدالشهدا (ع) بود و آنچه بر عموها، برادران، عموزاده‌ها، عمه‌ها و خواهرانش جاری می‌شد و می‌فرمود: چگونه بیاشامنم در حالی که پسر پیامبر را تشنه کشتند؟! و می‌فرمودند: «هرگاه شهادت اولاد فاطمه زهرا (س) را به یاد می‌آورم گریه‌ام می‌گیرد.»
امام صادق (ع) به زراره فرمود: «جدم علی بن الحسین (ع) هرگاه حسین بن علی (ع) را به یاد می‌آورد، آن قدر اشک می‌ریخت که محاسن شریفش پر از اشک می‌شد و بر گریۀ او حاضران گریه می‌کردند.»
3. عزاداری امام محمد باقر (ع)؛ امام باقر (ع) در روز عاشورا برای امام حسین (ع) مجلس عزا برپا می‌کرد و بر مصایب آن حضرت گریه می‌کردند. در یکی از مجالس عزا، با حضور امام باقر (ع) کمیت شعر می‌خواند، وقتی به اینجا رسید که: «قتیل بالطف ...»، امام باقر (ع) گریه زیاد کرده، فرمودند: «ای کمیت! اگر سرمایه‌ای داشتیم در پاداش این شعرت به تو می‌بخشیدیم؛ اما پاداش تو همان دعایی است که رسول خدا (ص) دربارۀ حسان بن ثابت فرمودند که همواره به جهت دفاع از ما اهل بیت (ع)، مورد تأیید روح‌القدس خواهی بود.»
5. عزاداری امام موسی کاظم (ع)؛ از امام رضا (ع) نقل شده است که فرمود: «چون ماه محرم فرا می‌رسید، کسی پدرم را خندان نمی‌‌دید و این وضع ادامه داشت تا روز عاشورا؛ در این روز پدرم را اندوه و حزن و مصیبت فرا می‌گرفت و می‌گریست و می‌گفت: در چنین روزی حسین را که درود خدا بر او باد، کشتند.»
6. عزاداری امام رضا (ع)؛ گریه امام رضا (ع) در حدی بود که فرمودند: «همانا روز مصیبت امام حسین (ع)، پلک چشمان ما را مجروح نموده و اشک ما را جاری ساخته است.»
سپس به دعبل فرمودند:«برای امام حسین (ع) مرثیه بخوان، که تا زنده‌ای تو ناصر و مادح ما هستی، تا قدرت داری از نصرت ما کوتاهی مکن». دعبل در حالتی که اشک از چشمانش می‌ریخت، قرائت کرد:
أفاطم لو خلت الحسین مجد لا و قد مات عطشاناً بشط فرات
صدای گریه امام رضا (ع) و اهل بیت آن حضرت بلند شد.
7. عزاداری امام زمان (عج)؛ بنابر روایات، امام زمان (عج) در زمان غیبت و ظهور بر شهادت جدّشان گریه می‌کنند. آن حضرت خطاب به جد بزرگوارشان سیدالشهدا (ع) می‌فرمایند:
«فلئن اخرتنی الدهور و عاقنی عن نصرک المقدور، و لم اکن لمن حاربک محاربا و لمن نصب لک العداوه مناصبا فلاَندُبنّک صباحا و مساء و لابکین لک بدل الدموع دما، حسره علیک و تأسفاً علی ما دهاک»؛ «اگر روزگار مرا به تأخیر انداخت و دور ماندم از یاری تو و نبودم تا با دشمنان تو جنگ کنم و با بدخواهان تو پیکار نمایم؛ هم‌اکنون هر صبح و شام بر شما اشک می‌ریزم و به جای اشک در مصیبت شما خون از دیده می‌بارم و آه حسرت از دل پردرد بر این ماجرا می‌کشم.»
در سوگ تو با سوز درون می‌گریم از نیل و فرات و شط، فزون می‌گریم
گر چشمۀ چشم من، بخشکد تا حشر از دیده به جای اشک، خون می‌گریم
