وقتی که زن و شوهر در پایان کار روزانه یا در وسط روز به هم می­رسند، و همدیگر را می­بینند، هر دو از هم توقع دارند که توانسته باشند محیط را شاد، سرزنده، قابل زیست و رفع­کنندۀ خستگی ساخته باشند. این توقع بجایی است. اگر چنانچه بتوانید این کار را بکنید، زندگی شیرین می­شود.

انسان در تلاطم­های زندگی که ناشی از برخوردهای ناگزیر است، به­دنبال یک فرصت می­گردد تا به آن پناه برد. اگر یک زوج باشند، در این تلاطم­ها به یکدیگر پناه می­برند. زن به شوهرش پناه می­برد و شوهر هم به زنش پناه می­برد. مرد در کشاکش زندگی مردانه خود، احتیاج به یک لحظه آرامشی دارد تا بتواند راه را ادامه بدهد. آن لحظۀ آرامش کِی است؟ همان وقتی است که او در محیط سرشار از محبت و عطوفت خانوادگی خودش قرار می­گیرد. با همسر خودش که به او عشق می­ورزد، با اوست، در کنار اوست و با او احساس یگانگی می­کند. وقتی با همسر خود مواجه می­شود، این همان لحظه آسایش و آرامش است.

زن هم در کشاکش زندگی زنانه خود، با بحران­ها و تلاطم­هایی مواجه می­شود. چه در محیط بیرون از خانه مشغول تلاش و فعالیت­های گوناگون سیاسی، اجتماعی و ... باشد یا در داخل خانه مشغول باشد که زحمت و اهمیتش کمتر از کار بیرون نیست. حالا زن در این کشاکش به تلاطم­هایی برخورد می­کند و چون روح او ظریف­تر است، بیشتر به آرامش، به آسایش، به تکیه کردن به یک شخص مطمئن احتیاج دارد. او کیست؟ او شوهر است.

انسان که ماشین نیست، انسان روح است، انسان معنویت است، انسان عواطف و احساسات است. حالا می­خواهد آرامش پیدا کند. این آرامش کجاست؟ محیط خانواده است.

انسان گاهی در زندگی­اش دچار تلاطم می­شود. همسر، یک آرامشی به انسان می­دهد که متلاطم نباشد. این در صورتی است که فضای خانه، فضای متلاطمی نباشد. فضائی آرام وروحانی باشد.

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی