اعراب:زن در میان آنان مانند کالایی خرید و فروش می‌شد و از هرگونه حقوق اجتماعی و فردی، حتی حق ارث، محروم بود. روشنفکران عرب، زن را در شمار حیوانات قرار می‌دادند و به همین جهت در شمار لوازم و اثاث زندگی می‌شمردند. در سایه‌ی این عقیده، این مَثَل که «مادران حکم ظروف را دارند که فقط برای جای نطفه آفریده شده‌اند»، در میان آنان رواج کامل داشت.

در قرآن، از زنده به گور کردن فرزندان دختر در عربستان قبل از اسلام، سخن رفته است. از احادیث و تاریخ نیز برمی‌آید که این عمل در جامعه‌ی عرب قبل از اسلام، کاملاً رایج بوده است.

در نتیجه، با کشتن دختران بی‌گناه از تعداد زنان کاسته می‌شد و بالاجبار، هر سه یا چهار مرد با یک زن ازدواج می‌کردند. چنین ازدواجی را «ضمد» می‌نامیدند. زن، پس از وضع حمل، به ناچار، به شوهران خود مراجعه می‌کرد و از میانشان پدری برای فرزند خویش پیدا می‌نمود و نوزاد به هر کدامشان که بیشتر شباهت داشت، تعلق می‌یافت و او پدرش محسوب می‌شد.

سومریان

سومریان حق داشتند زن خود را بفروشند یا در برابر وام خود، او را به طلبکار بدهند.

فینیقیه

بُتی به نام «مولوح»، الهه نور بود و بت «عشتر» را همسر او می‌دانستند و برای تقرب به عشتر، زن‌هایشان را قربانی می‌کردند و برای تقرب به مولوح، فرزندان را.

چین

ویل دورانت می‌نویسد: در تمدن چین، دختران مثل باری بر دوش خانواده سنگینی می‌کردند و والدین منتظر بودند تا زودتر دختران بزرگ شوند و به خانه همسر بروند. در روزگار سختی‌ها اگر نوزاد دختری بر دختران خانواده افزوده می‌شد، امکان داشت نوزاد بی‌گناه را رها کنند تا در سرمای شب بمیرد یا خوراک حیوان‌ها شود. همچنین زنان مُتعه در عمل، با برده فرقی نداشتند و زن اصلی هم چیزی جز مسؤول کارخانه‌ی تولید نسل نبود و مقام او به تعداد فرزندانش بستگی داشت. زن آن‌قدر بی‌ارزش بود که وقتی دختری متولد می‌شد، نزدیکان و خویشاوندان با تأسف فراوان به والدینش تسلیت می‌‌گفتند.

چینی‌ها، خدا را آفریننده‌ی پسر و شیطان را آفریننده‌ی دختر می‌دانستند. از این رو در نظر آنها پسر، برکت و دختر، لعنت بود. به همین دلیل، سعی می‌کردند دختر را زودتر شوهر دهند. وقتی دختری به دنیا می‌آمد، به نوکر دستور می‌دادند آن‌قدر نوزاد را در آب نگه دارد تا خفه شود. آنها دختران را می‌فروختند و اگر به فروش نمی‌رفتند، در دریا غرق می‌کردند.

در تمدن چین، زنان مایه‌ی بدبختی و قحطی بودند. زن در نظر مردان چینی، شرّی ضروری، وسوسه‌ای طبیعی، مصیبتی مطلوب، خطری خانگی و مهلک بود.

مرد می‌توانست زن و فرزندان خود را به عنوان کنیز بفروشد یا بکشد. به زنان اجازه شرکت بر سر سفره‌ی غذا نمی‌دادند. به بهانه‌های مختلف از جمله پُرگویی، زن را طلاق می‌دادند.

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی