متأسفانه برخی والدین و مربیان، بازی را برای کودک اتلاف وقت می‌دانند؛ در حالی که بازی صرفاً سرگرمی نیست و اثر سازندگی و آموزندگی نیز دارد. این نظر همه روان‌شناسان و متخصصان مسائل تربیتی است: ویلیام استرن، بازی را غریزه‌ای برای رشد و نمو استعدادها و تمرین مقدماتی برای آینده می‌داند. کارل گروس می‌گوید: بازی، یعنی آماده شدن برای کارهای بزرگ و جدی در آینده. ادوارد کلاپارد، مربی سوئیسی، بازی را وظیفه و هدف زندگی کودک می‌داند و معتقد است که فقط در هوای بازی است که وجود روانی کودک می‌تواند استنشاق کند و در نتیجه منشأ اثر شود؛ پس این رفتار همسر شما شایسته نیست.

فرزند شما به ویژه در این سن به شدت به بازی نیاز دارد. در وجود او نیرویی نهفته (پتانسیل) وجود دارد که باید با بازی و تحرک رها شود. جلوگیری از بازی در این سن، یعنی جلوگیری از بچگی کردن او و عدم ارضا به وسیله بازی که بسیار خطرناک است و او را در بزرگسالی به نابهنجاری «کودک‌صفتی» دچار می‌کند؛ یعنی از او رفتارهای کودکانه سر خواهد زد. یادتان باشد انسانی که در کودکی بچگی نکند، در بزرگسالی بچگی خواهد کرد.
فرزند شما در بازی با همسالان، افزون بر لذتی که می‌برد، نقش‌هایی را به عهده می‌گیرد که در زندگی آینده به او کمک خواهد کرد. ایفای نقش‌های مختلف اجتماعی در بازی، باعث ایجاد روحیه همکاری در خانواده و اجتماع می‌شود.
منبع: نسیم مهرجلد3/حسین دهنوی /انتشارات خادم الرضا(ع)

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی