اسلام به شوهر دستور می‌دهد که هیچ‌‌گاه با زن خویش، با ترشرویی و اخم برخورد نکند، یعنی باید همواره، گشاده‌رو، خوش‌چهره و خندان‌لب، باشد. او اگر از مردم کوچه و بازار و فامیل و همسایه ناراحت شده است، نباید تلافی آن را بر سر همسرش درآورد؛ همسرش که گناهی نکرده است.

درست است شخصی که ناراحتی درونی دارد، قهراً اخم می‌کند و چهره در هم می‌کشد، ولی این عمل، کار مردم خام و غیرمهذب است. مرد عاقل فکر می‌کند که: «مرا شخصی در بازار ناراحت کرده است، چرا باید این ناراحتی را به خانه منتقل کنم، زن و فرزندم که گناهی نکرده‌اند که با افسرده نشان دادن خود، ایشان را ناراحت کنم.»

گنه کرد در بلخ آهنگری      به شوشتر زدند گردن مسگری!!

با این عمل نه دردی را چاره کرده‌ام و نه دشمنی را سرکوب نموده‌ام، بلکه به تشدید ناراحتی و درد خود افزوده‌ام و بی‌گناهی را هم دردمند و رنجور کرده‌ام.

دستور اسلام این است که شخص مسلمان، غم خود را در دل نگاه دارد و چهره بازش را به برادران و خواهرانش، تحویل دهد. اگر دستور اسلام، دربارۀ برخورد مسلمین عادی و بیگانه چنین باشد، نسبت به زن و شوهری که در یک خانه زندگی می‌کنند و بر یک بالش سر می‌گذارند چه خواهد بود؟ قطعاً در آنجا تأکید بیشتری است که هیچ‌گاه ترشرویی و تندی و جبهه‌گیری نباشد. قطعاً آیۀ شریفه‌ای که می‌فرماید: «اهل ایمان بر کافران سخت‌گیرند و در میان خود مهربانند.» بالاترین مصداقش مهربانی زن و شوهر با یکدیگر است. خوشا به حال شوهری که در مدت چهل سال زندگی با همسرش، یک بار هم ترشرویی و تندی نکرده و خون شریف خود و همسرش را بیهوده کثیف ننموده است.

خوشا به حال زن و شوهری که شوهرش نقل می‌کرد:

روزی به خانه رفتم و دیدم همسرم عصبانی است و بدون جهت به من تندی می‌کند، تعجب کردم. بعد از مدتی، چهره‌اش باز شد و با ملایمت گفت: فلانی تو می‌دانی که من تو را دوست دارم، به زندگیم علاقه دارم. امروز در هوای سرد، لباس شسته بودم و چند بار روی زمین افتاده بود و بچه‌ها هم مرا اذیّت کرده بودند، که خیلی عصبانی بودم و با شما تندی کردم، بعد از این بدان که عصبانیت و تندی من همیشه همین طور است، جدی نیست، از شما ناراحت نیستم. هرگز خیال نکنی شما را نمی‌خواهم.

شوهر گفت من هم به او گفتم: پس بدان که من هم گاهی اوقاتم تلخ می‌شود و به شما تندی می‌کنم، در صورتی که شما را دوست می‌دارم. به فرزند و خانه‌ام علاقه دارم، ولی مردم کوچه و بازار مرا ناراحت می‌کنند. با حالت عصبانیت و اوقات‌تلخی وارد خانه می‌شوم. ممکن است تا وقتی که خودم را کنترل کنم ساعتی طول بکشد و در آن یک ساعت از من تندی و ترشرویی ببینی. بدان که تندی و ترشرویی من متوجه شما نیست. تندی مرا جدی نگیر و سخن امروز مرا به یادم بیاور. از آن زمان تاکنون بیش از 15 سال است که میان ما نزاعی پیش نیامده است.

خوب است این‌چنین همسران، بلکه هر زن و شوهر مسلمانی، روی یک تابلو با خط درشت بنویسند «جدی نیست» و هر دو امضا کنند و هر وقت یکی از آنها عصبانی شد، دیگری دستش را بگیرد و آن تابلو و امضا را به او نشان دهد.

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی