بالاترین و بنیادی‌ترین نیاز عاطفی و روانی انسان، نیاز به امنیت است.رابطه‌ی اولیه‌ی کودک با مادر، تجربه‌ی احساسی و ارتباطی بسیار مهمی را برای او پدید می‌آورد که احساس امنیت و بسیاری از عواطف را در او پی‌ریزی می‌کند.کودک یا نوجوانی که چنین احساس امنیت و آرامشی داشته باشد، به راحتی می‌تواند اعتقادات و اندیشه‌های خود را ابراز کند. این احساس به کودک اجازه‌ی ابتکار، خلاقیت و نوآوری می‌دهد؛ چرا که ترس و احساس ناامنی همواره مانعی بر سر راه پیشرفت انسان است و او را وابسته و بی‌اراده بار خواهد آورد.

 چه باید کرد؟

1- برای اداره‌ی زندگی برنامه‌ریزی عاقلانه و مدبرانه‌ای داشته باشیم

روند زندگی ما باید به گونه‌ای باشد که با داشتن برنامه‌ای مدبرانه، ضریب ایمنی و اطمینان زندگی را افزایش دهیم. روابط والدین با یکدیگر باید به گونه‌ای باشد که سیر تکاملی داشته باشد. ما باید با ایجاد فضایی آرام در خانه به گونه‌ای رفتار کنیم که روند زندگی روزبه‌روز رو به بهبودی و پیشرفت باشد. بی‌شک این سیر تکامل، هم برای والدین و هم برای فرزندان، با امنیت موجود در خانه حاکم می‌شود.

2- ذهن کودک را آشفته نسازیم

برای تأمین امنیت فرزند به عنوان یک نیاز پایه، مسائلی را که باعث ناراحتی و اضطرابش می‌شود ابراز نکنیم. اگر احساس کردیم موضوعی فکر و ذهن فرزندمان را مشغول کرده سعی در شناسایی علت و حل آن کنیم. محیطی آرام را برای فرزند فراهم کنیم که دور از هرگونه آشفتگی، اضطراب و دعوا باشد.

3- با فرزندان عادلانه رفتار کنیم

از موارد دیگری که می‌تواند موجب امنیت روحی فرزندانمان شود عادلانه برخورد کردن میان آن‌ها است. وقتی با فرزندان عادلانه برخورد کنیم، فرزند اول، دوم یا سوم جایگاه خودشان را داشته باشند، تبعیض و تفاوت میان آن‌ها وجود نداشته باشد، کسی از سهم خود محروم نشود و به همه‌ی بچه‌ها عادلانه محبت شود، این احساس عدالت، امنیت روحی فرزندان را تأمین می‌کند؛ زیرا احساس عدالت منجر به امنیت می‌شود و در واقع امنیت محصولی از عدالت است.

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی