نیاز دوم کودک نیاز به تعلق یا دوست داشته شدن است.کودکانی که در محیط خانه و خانواده از محبت والدین به اندازه‌ی کافی برخوردارند، اغلب از کودکانی که با بهداشت و تغذیه‌ی خوب در محیطی سرد و بی‌احساس پرورش یافته‌اند، سالم‌تر و باهوش‌ترند.فرزندی که در سال‌های اولیه‌ی زندگی و در کانون خانواده از محبت پدر و مادر سیراب شود در آینده دچار اختلالات عصبی، روحی و شخصیتی نمی‌شود.

چه باید کرد؟

1- محبت خود را به فرزندمان ابراز کنیم

محبت خودمان را نسبت به فرزندمان تنها در مرحله‌ی قلبی و درونی نگه نداریم بلکه آن را به زبان بیاوریم و به او بگوییم دوستش داریم.

محبت‌های قلبی ما به فرزندمان باید در نوازش‌ها، بوسه‌ها، در آغوش گرفتن‌ها، تبسم‌ها و حتی آهنگ محبت‌آمیز سخنان ما مشاهده شود.

کودک به محبتی نیازمند است که آثار آن را در رفتار والدین مشاهده و لمس کند. فرزندمان را با الفاظ زیبا صدا کنیم و با نیکویی با او سخن بگوییم. به فرزندمان بگوییم همه‌ی وجود ما و بخش مهمی از زندگی ما است و به این ترتیب او را از محبت خود مطمئن سازیم.

2- در لحظات تنهایی و درماندگی فرزند را حمایت کنیم

لازمه‌ی این که فرزندمان محبت ما را جذب کند این است که وی را در لحظات درماندگی و تنهایی حمایت و پشتیبانی کنیم. وقتی فرزند در شرایط سخت زندگی به سر می‌برند و ناراحت و ناامید است، مثلاً در امتحان نمره‌ی خوبی کسب نکرده، محبت خود را به او نشان دهیم و از او حمایت و پشتیبانی کنیم. به او بیاموزیم که حتی در تجربه‌های تلخ زندگی نیز فرصت‌های خوبی وجود دارد که باید آن‌ها را کشف کرد و در زندگی به کار برد.

3- در برخورد با فرزند زیاد خشک و رسمی نباشیم

محبت جاده‌ی دوطرفه است. اگر می‌خواهیم فرزندمان محبتش را نثار ما بکند و رابطه‌ی عاطفی خوبی میان ما و او برقرار شود، در برخورد با او زیاد خشک و رسمی نباشیم و از خود صمیمیت نشان دهیم. والدینی که در خانه خیلی خشک و رسمی برخورد می‌کنند و قابل انعطاف نیستند به طور ناخودآگاه به فرزندان این اجازه را نمی‌دهند که محبتشان را به آن‌ها ابراز کنند و در برخورد عاطفی با آن‌ها راحت باشند.

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی