خداوند انسان را آزاد آفریده است. «امام علی (علیه السلام)»

یکی از بزرگترین کشمکش‌های بحران‌زا در دوران رشد کودکان و نوجوانان تمایل به استقلال و خوداتکایی از یک سو و وابستگی و دل‌بستگی به والدین از سوی دیگر است. تنها والدین هوشمند و باتجربه می‌توانند مرز بین این دو طیف متضاد را به نفع رشد و تعالی فرزند خود تشخیص دهند.

 کودکان را باید به خاطر وجود «مستقل» خودشان و نه صرفاً برای آنچه که اطاعت و یا تقلید می‌کنند دوست بداریم. در این صورت است که حرمت و عزت نفس کودک افزایش می‌یابد و احترام به خود که زیرساز ساختمان شخصیت است شکل می‌گیرد. چرا که حالات و رفتارهای اقتباسی کودک، زودگذر و ناپایدارند. آنچه که ماندنی و پایدار است، خصوصیات ذاتی و استقلال درونی او است.

اگر به فرزندان خود بیاموزیم که چگونه هوشیار گردند می‌توانیم زمینه‌ی استقلال و آزاداندیشی را در آنها فراهم کنیم. اما اغلب والدین سعی می‌کنند احساسات خودشان را جایگزین احساسات فرزندان کنند.

هر کس تا زمانی که بر خود مسلّط است می‌تواند فراتر از خود حرکت کند و زمانی که تحت سلطه‌ی احساسات دیگری است نه تنها بر خود هوشیاری ندارد، بلکه تمامی توان و انرژی خود را صرف کنترل عوامل بیرونی می‌کند. بنابراین شایسته است به فرزندان خود اجازه دهیم تا با آرامش درونی و اعتماد به نفس، احساسات خود را بیان کنند. ابراز وجود و صراحت در بیان احساسات، عواملی برای کشف خود و هوشیار شدن بر خود است. این که هر فردی بتواند بدون هیچ‌گونه تهدید و هراسی بگوید: «من این گونه احساس می‌کنم.»!

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی