در این زمینه ویلگس ورث (2004) تعریف نسبتاً جامعی از هوش معنوی ارائه کرده است: «هوش معنوی توانایی رفتار خردمندانه، دلسوزی و بخشش همراه با آرامش درونی و بیرونی (تعادل فکری)، صرف‌نظر از شرایط است.»

در این تعریف چند نکته اهمیت دارد. واژه رفتار در این تعریف، نشان‌دهندۀ ابعاد بیرونی انسان است که با رشد جنبه درونی انسان که همان خردمندی، دلسوزی و بخشش است، همگام شده است. می‌توان گفت هوش معنوی توانایی رفتار با عشق الهام شدۀ الهی است که نیازمند رشد درونی و بیرونی انسان است. نکتۀ دیگر، قید صرف‌نظر از شرایط است که منعکس‌کنندۀ آن ویژگی‌ای است که ما در الگوی معنوی‌مان مدنظر قرار می‌دهیم. افراد باایمان و متعهد در هر زمانی استوارند.
هوش معنوی موضوع جالب و جدیدی است که یافته‌های پژوهشی و تجربی درباره آن اندک است. تحقیقاتی بر روی 5490 نفر از مردم سراسر جهان (2004، 2003) نشان داد هم‌بستگی قوی‌ای میان عملکرد هوش معنوی و سن افراد وجود دارد. این بدان معنا نیست که دستیابی به مهارت‌های هوش معنوی با افزایش سن صورت می‌گیرد. بلکه گویای این مطلب است که افراد، با افزایش سن می‌توانند مهارت‌های هوش معنوی را برگزینند و فراگیرند. پژوهش‌های گوناگون نشان داده که میان هوش معنوی و هدف زندگی، رضایت از زندگی و سلامت، هم‌بستگی بالایی وجود دارد. المر و همکارانش در بررسی تحقیقات انجام گرفته در مورد آثار معنویت بر سلامت فرد، دریافتند معنویت با بیماری کمتر و طول عمر بیشتر همراه است و افرادی که دارای جهت‌گیری معنوی هستند، هنگام رویارویی با جراحت، به درمان بهتر پاسخ می‌دهند و به شکل مناسب‌تری با آسیب‌دیدگی و نقص عضو کنار می‌آیند.
جورج (2006) در پژوهشی با نام (استفاده از هوش معنوی در محل کار) دریافت که مدیران با هوش معنوی می‌توانند روش متفاوت در اداره افراد و هدایت آنها بیابند.
منبع: همایش تربیت دینی درجامعه معاصر (مقالات برگزیده)/موسسه آموزشی وپژوهشی امام خمینی

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی