صوم (روزه) در لغت و اصطلاح به چه معنا است؟

«صوم» (روزه)، در لغت به معنای امساک و خودداری از هر چیز است و در اصطلاح دینی عبارت است از:

«امساک و خودداری از موارد هشت‌گانه- از هنگام اذان صبح تا اذان مغرب- به قصد انجام دادن فرمان خداوند.»

پیشینه روزه به چه زمانی برمی‌گردد؟

شواهد فراوانی در تاریخ به چشم می‌خورد که روزه، در میان یهود و مسیحیت و اقوام و ملت‌های دیگر رایج بوده است. آنان به هنگام مواجهه با غم و اندوه و توبه و طلب خشنودی خداوند، روزه می‌گرفتند تا با این کار، در پیشگاه او اظهار عجز و تواضع نموده و به گناهان خود اعتراف کنند. از انجیل استفاده می‌شود که مسیح (علیه السّلام) چهل شبانه‌روز، روزه داشته است.

قرآن مجید به صراحت بیان می‌کند: این فریضۀ الهی، در امّت‌های پیشین نیز واجب بوده است.

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ.»

دربارۀ فواید و فلسفۀ روزه توضیح دهید؟

روزه دارای حکمت‌ها و فوایدی است. مهم‌ترین آنها عبارت است:

1. روزه روح انسان را لطیف، ارادۀ او را قوی و غریزه‌هایش را تعدیل می‌کند و به آدمی در مسیر تقوا و پرهیزگاری کمک می‌کند.

2. روزه برای برقراری مساوات میان فقیر و غنی است تا مردم با چشیدن طعم گرسنگی، به یاد فقیران و محرومان بیفتند و حق آنان را ادا کنند.

3. روزه آرام‌بخش دل‌ها است.

4. روزه اثر بهداشتی و درمانی فراوان دارد و باعث سلامتی و تندرستی جسم می‌گردد.

الکسی سوفورین (دانشمند روسی) روزه‌داری را طریق درمان بسیاری از بیماری‌ها- از جمله کم‌خونی، ضعف روده‌ها، رماتیسم، نقرس، بیماری‌های چشم، مرض قند و بیماری‌های کلیه و کبد- می‌داند.

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی