قناعت یعنی راضی بودن به آنچه هست. کسی می تواند قانع باشد که با آنچه موجود است راضی باشد هنگامی انسان از چیزی راضی می شود که آن را کافی بداند. کفایت، شرط رضایت است. نارضایتی به این دلیل است که انسان آنچه را دارد، کم دانسته و برای تأمین زندگی،ناکافی می شمرد.بنابراین ثمره مقایسه نزولی نشان دادن کفایت روزی است و وقتی کفایت روزی خدا آشکار شد، انسان به آنچه هست راضی می شود و بدین سان،قناعت شکل می گیرد.قناعت یعنی بسنده کردن به آنچه هست و راه رسیدن به آن، مقایسه نزولی است.

همان گونه که روشن است، قناعت، احساس ناخرسندی ونارضایتی را ازمیان می برد، نه تلاش و فعالیت

را. باید بدانیم تلاش تلاش برای توسعه زندگی، الزاماً نباید همراه با احساس ناخرسندی و نارضایتی

باشد. هم می توان راضی بود و هم تلاشگر؛ همان گونه که معصومان(علیهم السلام) بوده اند. پس این دو

با هم قابل جمع اند.

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی