معمولأ این گونه می پنداریم که شادمانی و رضامندی، ضدّسختی وگرفتاری است. ان جا که سختی نباشد، شادی و رضامندی به وجود خواهد آمد: اما این یک تصوّر نادرست است. هیچ تلازمی میان این دو، برقرار نیست.سختی، یک چیز است وناخرسندی، چیز دیگری. نباید تصوّرکرد پیامد قطعی سختی ها، ناخرسندی ونارضایتی است و شادمانی و دشواری، قابل جمع نیستند!

 انبیا و اولیای الهی بیشترین سختی ها را در زندگی تجربه کرده اند؛ اما هرگز ناراضی وناخرسند نبودند. سیدالشهدا(علیه السلام) با وجود سختی ها وهمۀ دشواری ها، راضی بود. آن حضرت هنگام خروج از مکه در خطبه ای خطاب به یاران خود می فرماید: رضایت خدا رضایت ما اهل بیت است. و جالبتر این که روز عاشورا هر چه فشارها بیشتر می شود و حضرت تنهاتر می گردد و به کشته شدن نزدیکتر می شود، چهره اش گشاده تر و با نشاط تر می گردد. پس می توان درمیان مشکلات و سختی ها، خرسند وشادمان بود و این پدیدۀ شگفتی است! رازاین شگفتی در چیست؟

اکنون مهم این است که بدانیم رضایت از زندگی را با بازنگری در تفکّرات و اصلاح آنها می توان به دست آورد. واقعی شدن تفکّرات، به واقعی شدن انتظارات منجر می شود و همین، مهم ترین شرط شاد زیستن  و رضامندی از زندگی است. امام علی (علیه السلام) در این باره می فرماید: بهترین دفع کنندۀ اندوه، یقین است.

 منبع: پسندیده،عباس؛رضایت اززندگی،مؤسسه علمی فرهنگی دارالحدیث

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی