با پذيرش نداشتن ها، خدا با انسان چه مي كند؟ آنهايي كه در دنيا از چيزهايي محروم بوده اند و پذيرفتند، روز قيامت خدا به آنها مقامي مي دهد كه تمام اولياي خدا آرزو مي كنند كه اي كاش ما در تمام طول عمرمان هر روز مقروض مي شديم تا كمي از مقام محرومين را پيدا مي كرديم.

محروميني كه پذيرفتند ندارند. خدا براي بنده اي كه نيازهايي دارد اما به خدا اعتراض نمي كند خودش را تكه و پاره مي كند. مثل بچه اي كه براي نداشتن ها به بابا اعتراض نمي كند ، بابا براي بچه مي ميرد. بچه با كتاني پاره در برف راه مي رود، بچه من كتاني براي تو بخرم، نه بابا . اين بابا براي بچه مي ميرد. و خدا بنده هاي خودش را از اين بابا بيشتر دوست دارد. يك بنده اي روزه گرفته گرسنه است، لبخند مي زند، مي گويد فداي گرسنگي تو، خدا خودش را مي كشد براي اين بنده.

نمي دانيد پذيرش محروميت چه قيمتي دارد. شما روزه گرفتيد و با خيال اينجا خوش نشستيد نمي دانيد آن خدايي كه براي شما معده آفريده و از تشنگي و گرسنگي و ضعف شما خبر دارد و آسايش تو را دوست دارد، پشت پرده براي تو چي كار كرده است؟ خودت را پيش خدا بيشتر لوس كن ، روزه گرفتي وقتي گرسنه شدي بگوخدايا هيچ اشكالي نداره فداي گرسنگي تو، من فقط خوشحالم كه براي تو گرسنه بشوم،خوشحال نمي شوم از اين كه سر افطار، افطار باز مي كنم، خوشحال مي شوم براي اينكه اين گرسنگي را خوب پشت سر گذاشتم، از غذاخوردن خوشحال نمي شوم، از آن مدتي كه غذا نخوردم خوشحال مي شوم. به همين سادگي با پذيرش محروميت و پذيرش نداشتن مي توانيد بهره روزه را در خودتان افزايش دهيد.

عرفا در باب روزه مي گويند چرا خدا فرمود: "الصوم لي " روزه مال من است "انا اجزا " من خودم جزاي روزه هستم يا فرموده است: "انا اجزا " من جزاي روزه هستم. هر كاري كني خدا پاداش مي دهد. اما خدا مي گويد روزه بگيري خودم را بهت مي دهم، يا اينكه نه خودم خصوصي جزاي تو را مي دهم. بقيه را مي دهم كارمندان جزا را بدهند اين را خودم جزا مي دهم. هر جوري معنا كني جزاي ويژه دارد و خدا فرمود: "اقم الصلاه لذكري " نماز بخوان به ياد من، نماز هم مال خداست اما خدا فرموده "الصوم لي " روزه مال من است چون روزه تنها عبادت عدمي است. در روزه هيچ كاري نمي كنيد؟ هيچ، نمي خوريد، نمي آشاميد، يك سري كارهايي را نمي كنيد. عدمي است، خدا از هرچه رنگ عدم داشته باشد بيشتر خوشش مي آيد. شنيديد كه عرفا فناي في الله پيدا مي كنند، مي-خواهند اثري از وجود خودشان نباشد جز يار، روزه عبادتي عدمي است كه در آن خودت را دائما تخليه مي كني، خدايا كاش به خاطر تو،اصلاً نمي خورديم و نمي آشاميديم.

حجت الاسلام عليرضا پناهيان سخنراني در مسجد دانشگاه تهران - رمضان 1426

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی