رسم است وقتی داماد به خانه عروس می رود، تحفه و هدیه ای برای همسرش می برد. البته این رسم، رسم بسیار خوبی است، خانم ها هم روی این موضوع حساسیت دارند و آن را از علائم محبّت می شمارند، چه اینکه این کار، موجب فزونی محبّت و دلگرمی می شود، اما درهرحال، مرد باید متناسب با امکانات خویش هزینه کند و از حد معمول و متعارف فراتر نرود، خانم ها هم نباید بیش از این مقدار، توقع داشته باشند.

منظور از تهیه هدیه الزاما خریدن چیزی گران بها و پر زرق و برق نیست، بلکه منظور، دست خالی نرفتن به دیدار همسر است. نکته اساسی این است که باید به نحوی از علایق همسر خود مطلع باشیم و تلاش کنیم این علایق را بشناسیم و حتی امکان آن را تأمین کنیم. مثلا بد نیست از همسرمان بپرسیم به چه نوع هدایایی علاقه مند است و ما هم در جهت تهیه آنها اقدام کنیم. اگر هم نمی توانیم هدیه مورد نظر همسرمان را تهیه کنیم حتما به او بگوییم: « دلم می خواست هدیه ای بهتر برایت تهیه کنم، اما فعلا چنین شرایطی ندارم، در اولین فرصت مناسب آن را برایت تهیه می کنم ».
راه دیگر شناخت علایق همسر، گزارش اطرافیان اوست، مثلا گاهی از زبان مادر او می شنویم؛ "دخترم از فلان نوع لباس خوشش می آید". یا وقتی از خیابان عبور می کنید و به کنار لباس فروشی می رسید نا خود آگاه نگاهش را روی لباسی متمرکز می کند و می گوید چه لباس قشنگی! افرادی که سریع تر از علاقه های همسر خود مطلع شوند، در تهیه هدیه موفق ترند.
منبع :
جوانی فصل شکفتن، علی احمد پناهی، انتشارات مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(قدس سره)

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی