• حدود و میزان پوشش ؛
هر اندازه بدن زن پوشیده تر باشد، نقش نیرومندتری در دورسازی دیدگان نظاره گر ایفا می کند. اگر نگاه های آلوده را « تیرهای زهر آلوشیطان » همچنانکه در روایات آمده است بدانیم، پوشش زن همانند قوسی است که تیر ها را کمانه می کند و اصابت آنها به هدف باز می دارد. هر اندازه حجاب کمتر رعایت شود، تیرهای شیطانی بیشتر متوجه او می گردد و از آن آسیب می بیند. با توجه به این امر، چادر حجاب برتر است؛ زیرا با وجود شرایط دیگر، بیشترین و مطمئن ترین مصونیت را به همراه دارد.

• کیفیت پوشش؛
پوشیدگی لباس و کیفیت دوخت، بخش مهمی از حجاب را تشکیل می دهد. لباس های نازک و تنگ و بدن نما، آماج پیکان مسموم شیطان و موجب خیره شدن چشم های هرزه و آلوده است!! در مقابل لباس های مناسب و کاملا پوشیده، مانع این نگاه های هوس آلوده است  .

• رنگ ها؛
برخی دیگر از رنگ ها دیدگان را خیره می سازد و باعث جلب توجه می شود؛ و علمای دین هر چند نسبت به اصل رنگ لباس ها، تاکید چندانی ندارند؛ ولی براین مساله پای می فشارند که لباس نباید موجب جلب توجه شود و عواقب سوئی داشته باشد، از این رو در طول تاریخ زنان مسلمان به میل خود، لباس مشکی را برای حجاب برگزیدند و بدین وسیله احساس امنیت و مصونیت بیشتری می کردند؛ این سنت حسنه ،مورد نظر و پذیرش پیامبر(صل الله علیه و آله و سلّم) و امامان معصوم (علیهم السّلام) نیز قرار گرفت؛ گفتنی است که عبا و چادر مشکی جز لباس های مکروه به شمار نمی رود و از آن مستثنا شده است.

• شیوه گفت و گو و حرکت؛
حفظ وقار و متانت، همان نقشی را دارد که پوشش زن ایفا می کند و عدم رعایت آن، عواقب شومی در پی دارد؛ قرآن مجید یکی از صفات خوب زنان مومن را –که در رفتار دختران شعیب جلوه گر است- حیا ووقار می داند. باید دانست که پیدایش فحشا و فرزندان نامشروع، افزایش طلاق و ازهم گسیختگی زندگی زناشویی و نا آرامی درونی و هیجان جنسی مستمر برخاسته از برهنگی و عشوه گری زنان همه آثار شوم بی حجابی و بی بندو باری است و این حجاب است که می تواند به خوبی مصونیت بخش باشد.

برخی به نادرستی ادعا می کنند:
حجاب به معنای مقابله با برهنگی را قبول داریم؛ ولی درهیج جای قرآن از پوشش مو سخن به میان نیامده است!!! در پاسخ گفتنی است که زنان حتی قبل از نزول آیه حجاب موهای خود را می پوشاندند و مشکل تنها آشکار بودن گردن، گوش،زیر گلو و گردن آنان بود.

همان طور که مفسران بزرگ ( مانند شیخ طوسی و طبرسی ) فرموده اند، در گذشته دو نوع روسری برای زنان معمول بود: روسری های کوچک که آنها را «خمار » یا «مقنعه » می نامیدند و معمولا در خانه از آن استفاده می کردند و روسری های بزرگ که مخصوص بیرون خانه به شمار می آمد. زنان با این روسری بزرگ – که جلباب خوانده می شد و از « مقنعه » بزرگ تر و از «ردا» کوچک تر است و به چادر امروزین شباهت داشت _ مو و تمام بدن خود را می پوشاندند.

نزدیک ساختن جلباب ( یُدنِینَ عَلَیهِنَ مِن جَلابِیبِهِنَ ) کنایه از پوشیدن سرو روی خود با آن است؛ یعنی، چنان نباشد که چادر یا روپوش های بزرگ (مانتو ) تنها جنبه تشریفاتی و رسمی داشته باشد و همه پیکر شان را نپوشاند و از مصادیق « کاسیات عاریات » شمرده شوند! قرآن فرمان می دهد: بانوان با مراقبت، جامه را برخود گیرند و آن را رها نکنند، تا نشان دهند اهل عفاف و وقار به شمار می آیند؛ از پایان آیه بر می آید که پوشش مطلوب آن است که، خود به خود، دورباش ایجاد می کند و هوس بازان را نا امید می سازد.

بنابراین، وظیفه پوشش اسلامی بانوان به معنای حبس و زندانی کردن و قراردادن آنان پشت پرده و در نتیجه عدم مشارکت این گروه، در فعالیت های اجتماعی نیست؛ این وظیفه بدان معنا است که زن در معاشرت با مردان، بدنش را بپوشاند و به جلوگری و خود نمایی نپردازد و مشارکتش در فعالیت ها، بر اصول انسانی و اسلامی استوار باشد.

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی