علایم خودارضایی
کسی که به عمل خودارضایی (استشها) عادت کرده است، نشانه‌هایی دارد که برخی از آنها عبارت‌اند از: رنگ‌پریدگی، کبودی اطراف چشم، خستگی و بی‌حالی مفرط، خواب‌آلودگی زیاد، سستی و بی‌رمقی، لرزش اعضای بدن، ضعف حافظه، اضطراب، افسردگی، عصبانیت، یأس و ناامیدی و مانند آنها.
آثار خودارضایی عبارتند از :
الف) ضعف و آسیب قوای جسمانی
کاهش انرژی جسمانی از زیان‌های مهم خودارضایی است. اگر خودارضایی ادامه یابد، خستگی و ناتوانی جسمانی بر انسان عارض شده، قوای بدنی او را تباه می‌کند و به پیری زودرس و ضعف بدنی می‌انجامد. خودارضایی به تدریج در نور چشم و بینایی انسان اثر سوء می‌گذارد و چشم را به شدت ناتوان و کم‌نور می‌کند.
خودارضایی همچنین باعث ضعیف شدن قدرت بدن و قوای جسمانی شده، این رویداد، بستر مناسبی برای پذیرش انواع بیماری است؛ زیرا جسم و بدنی که با خودارضایی ضعیف و ناتوان شده است، نمی‌تواند در مقابل ویروس‌های بیماری‌زا از خود دفاع کند و آمادگی زیادی برای آسیب‌پذیری و بیماری دارد.
اگر به اطراف خودتان در محیط اجتماع توجه جدی کنید، متوجه خواهید شد افراد ورزشکار و قوی و افرادی که توان جسمی مناسبی دارند، کمتر به بیماری مبتلا می‌شوند و این به خاطر آن است که مقاومت بیشتری در مقابل ویروس‌های بیماری‌زا دارند و آسیب‌پذیری آنان کمتر است.
علاوه بر آسیب‌های فوق، خودارضایی آثار تخریبی بسیاری در دستگاه تناسلی از خود به جای می‌گذارد که بعضی از آنها عبارتند از:
1-ابتلا به بیماری «انزال سریع» که بیماری سختی است و نوجوان و جوان با کوچکترین تحریک جنسی، احتلام پیدا می‌کند و بعد از ازدواج هم با مشکلاتی روبه‌رو می‌گردد؛
2- ناتوانی جنسی و ایجاد اختلال در سیستم تولیدمثل بدن و هورمون‌های جنسی؛
3- بیماری مقاربتی و احتمال عقیم شدن (بچه‌دار نشدن)؛
4- ارضای ناکامل جنسی و از دست دادن لذت جنسی بعد از ازدواج؛
5 - ایجاد قاعدگی نامنظم و خروج ترشحات چرکی و احساس درد در هنگام قاعدگی.
برخی از متخصصان امور جنسی معتقدند: این عمل (استشها) افراد را دچار ضعف قوای شهوانی می‌کند و نشاط روحی و جسمی آنان را از بین می‌برد و در قوای پنج‌گانه نیز اثر کرده، در چشم و گوش انسان اختلال ایجاد می‌کند؛
علاوه بر این‌ها در تحلیل قوای جسمانی و روحانی، کم‌خونی، رنگ‌پریدگی، نقصان قوای حافظه، لاغری و سستی، عصبانیت و مانند آن اثر بسیاری دارد.
ب) ضررها و آسیب‌های روحی- روانی
1. ضعف حافظه و حواس‌پرتی:
یکی از پیامدهای خودارضایی، ضعف و تحلیل قوای جسمانی است و این به سهم خود، ناشی از اختلال در عملکرد سیستم مغز و اعصاب است. اختلال در این سیستم (مغز) باعث می‌شود بخش حافظه، کارایی لازم را نداشته باشد؛ علاوه بر این، شخص مبتلا به خودارضایی به سبب تمرکز در این عمل زشت و توجه نسبتاً مداوم به موضوعات جنسی، حواس‌پرت و فاقد تمرکز فکری است. این، خود عامل دیگری برای کاهش توانایی ذهنی و ایجاد ضعف حافظه است.
خودارضایی مکرر، باعث تحریک بیش از حد سیستم عصبی پاراسمپاتیک و افزایش تخلیه «اَسِتیل کولین» از انتهای این رشته‌ها در مغز می‌گردد و این، خود باعث پاره‌ای عوارض جسمانی و روانی، چون حواس‌پرتی، کمی حافظه، عدم تمرکز حواس، سیاهی رفتن چشم و در نهایت تاری دید می‌شود. تمام این علامت‌ها ناشی از تغییر تعادل میزان مواد شیمیایی موجود در مغز است که بین سلول‌های عصبی رد و بدل می‌شود و انتقال پیام‌های مختلف را بر عهده دارد.
2 . اضطراب:
دلهره و نگرانی از ویژگی‌هایی است که پیوسته فرد خودارضا را رها نمی‌کند. او به طور مرتب با خود درگیر است و نگرانی و تشویش خاطر، او را رها نمی‌کند؛ افکار آشفته و بی‌ثباتی فکری، دامنگیر او است؛ نسبت به آینده امیدوار نیست و آینده را تاریک می‌بیند و افکار پریشان، یک لحظه او را رها نمی‌کند.
3 . افسردگی:
بی‌احساسی، بی‌توجهی و بی‌نشاطی، سستی و گوشه‌گیری، غم و اندوه، عدم علاقه به امور هنری و مسائل معنوی و ... همگی از نشانه‌های بارز و حتمی افسردگی است که خودارضایی می‌تواند در ایجاد آن نقش‌آفرین باشد. فردی که به این انحراف جنسی دچار شده است، حوصلۀ بسیاری از کارها را ندارد و بیشتر به گوشه‌گیری می‌پردازد و از خودش هم تنفر دارد و خود را فردی بدبخت و بدشانس می‌داند و تصور می‌کند کسی او را دوست ندارد و فردی کم‌لیاقت و بی‌ارزش است.
4 . انحراف اخلاقی:
افراد خودارضا به بی‌بندوباری جنسی گرایش یافته، به بی‌عفتی تمایل می‌یابند. بی‌عاطفه و کم‌رو و خجل هستند، صفای دل و نورانیت معنوی کمتری دارند، به مجالس دعا و توسل علاقه‌ای نشان نمی‌دهند و تاریکی و ظلمت آنها را احاطه کرده است و اوقات خود را بیشتر با کارهای بیهوده سپری می‌کنند.
5 . ضعف اراده:
کاهش قدرت تصمیم‌گیری و ضعف اراده، همچنین افت تحصیلی و مانند آن، از عوارض خودارضایی است.
ج) آسیب‌ها و ضررهای اجتماعی
خودارضایی، در فرد احساس گریز از اجتماع پدید می‌آورد که در اثر افراط و تکرار این عمل ناپسند، این احساس در او ریشه‌دار می‌گردد. شخص خودارضا در گوشه‌ای منزوی می‌شود و به افکار دور و دراز خود می‌پردازد. توجه به لذات شخصی و خیالی، سبب سستی روابط اجتماعی می‌گردد و حیات جمعی و با دیگران بودن را، دچار مخاطره می‌سازد. فرد در عرصۀ اجتماعی، کمتر وارد می‌شود و یا اصلاً وارد نمی‌شود و با مردم جوشش کمتری دارد و از بودن در کنار دیگران لذت نمی‌برد.
اینجاست که نه تنها شخصیت اجتماعی و انسانی چنین افرادی به تدریج متزلزل می‌شود، بلکه جامعه نیز از وجود نیروی جوان و خلاق محروم می‌ماند و در درازمدت، این خصوصیات و این افراد، موجب اختلال در نظام خانواده و اجتماع می‌گردند.
شخص خودارضا همچنین نسبت به کوچکترین محرک محیطی و اجتماعی حساس است؛ کمتر حوصلۀ گفت‌وگو با دیگران را دارد، زودرنج است و سریع از کوره درمی‌رود، با والدین خود بدرفتاری می‌کند، گاهی فریاد می‌زند و تحمل حرف منطقی را ندارد، از نصیحت دیگران به شدت بیزار است و بر سر مسائل کوچک، بی‌حوصلگی و پرخاشگری می‌کند.
د) آسیب‌های معنوی
خودارضایی که در کتاب‌های فقهی و رساله‌های عملیۀ مراجع معظم تقلید، از آن به «استمنا» یا «استشها» تعبیر می‌شود، یکی از انحرافات جنسی و اخلاقی است و از گناهان بزرگ شمرده می‌شود. این عمل در کلام بزرگان دین، زشت انگاشته شده، مورد سرزنش قرار گرفته است.
طبق روایاتی که از امام صادق (علیه السّلام) وارد شده است، آن حضرت «استمنا»، این عمل زشت را گناهی بزرگ دانسته، فرموده‌اند: «این عمل را خدا منع کرده و کسی که مرتکب چنین عملی شود، مثل این است که به خود تجاوز کرده است.» ایشان می‌فرمایند: «... اگر بدانم کسی به چنین انحرافی مبتلا است، با او هم غذا نخواهم شد.» ایشان سپس در پاسخ شخصی که پرسید: در کجای قرآن، این عمل (خودارضایی) نهی و منع شده است، ادامه دادند: «کسانی که به وسیلۀ غیرهمسر خویش، آمیزش جنسی (اطفای شهوت) انجام دهند، ستمکار و تجاوزگر خواهند بود.» (مؤمنون / 7)
در زمان امیرالمؤمنین (علیه السّلام) شخصی مرتکب عمل زشت خودارضایی شده بود و او را به حضور حضرت علی(علیه السّلام) آوردند. بعد از اثبات این عمل زشت، آن قدر به روی دست او شلاّق زدند تا سرخ شد و سپس حضرت علی(علیه السّلام) دستور دادند از هزینۀ بیت‌المال برای او همسری بیابند.
در روایت دیگری فرمودند: «لعنت خدا و ملائکه بر شخصی که خودارضایی می‌کند و این عمل زشت را انجام می‌دهد.»
امام صادق(علیه السّلام) نیز در روایتی نورانی و ارزشمند می‌فرمایند: «خدای متعال سه عذاب بزرگ را برای سه گروه بدکار قرار داده است؛ اولاً در روز قیامت با رحمت به آنان نمی‌نگرد، ثانیاً آنها را از گناه پاک نمی‌سازد و ثالثاً برای هر کدام عذابی دردناک مهیا کرده است. گروه اول کسانی هستند که ریش‌های سفیدشان را می‌کَنند؛ گروه دوم کسانی‌اند که استمنا و خودارضایی می‌کنند و گروه سوم، کسانی هستند که مورد لواط قرار می‌گیرند.»
خلاصه آن که از نظر قرآن کریم و فرمایش امامان معصوم (علیه السّلام) و پیامبر گرامی اسلام و(صل الله علیه وآله) عمل خودارضایی کاری زشت و ضداخلاقی است و کسی که به این کار اقدام کند، علاوه بر ابتلا به بیماری‌های روحی و روانی و جسمانی، مورد خشم و نفرین خدا و ملائکه قرار می‌گیرد؛ و کسی که مورد لعن خدا باشد، جایگاهش آتش و عذاب سخت الهی است.
خداوند متعال به انسان‌ها عقل و قوۀ اندیشیدن عنایت کرده است؛ همچنین به وسیلۀ پیامبران راه صحیح و مطمئن را در تمام جنبه‌های زندگی بیان نموده است. انسان می‌تواند با کمک عقل و هدایتگری پیامبران و امامان معصوم (علیه السّلام) به مسیری قدم بگذارد که او را به کمال و خوشبختی می‌رساند و روش صحیح زیستن را به آنان گوشزد می‌کند.
